عضو شورای سیاستگذاری دوسالانه سرامیک
سفال و سرامیک به همه هنرها از جمله نقاشی و مجسمه‌سازی ربط دارد
منیژه آرمین عضو شورای سیاستگذاری یازدهمین دوسالانه ملی سرامیک ایران معتقد است: مفهوم خودکاوی مندرج در فراخوان یازدهمین دوسالانه سرامیک ایران، مسیری برای کاوش و بازگشت به خویشتن هنرمند است.
به گزارش واحد ارتباطات و رسانه یازدهمین دوسالانه ملی سرامیک ایران ، منیژه آرمین، هنرمند سرامیست که در آثارش بیان شخصی مشهودی دارد، با اشاره به فراخوان دوسالانه سرامیک، درباره مفهوم خودکاوی می گوید: «آنچه در دوسالانه مطرح شده است با اینکه از گزینه‌های من نبود؛ اما وقتی بدون تعصب با آن روبه‌رو شدم، دریافتم خودکاوی حرف بسیار عمیقی در هنر است. اگر خودکاوی به معنای فردگرایی و در لاک خود فرورفتن باشد، من این را هنر نمی‌دانم. معتقدم خودکاوی به معنای بازگشت به خویشتن انسان است و این خود فردی هنرمند نیست؛ بلکه خود اجتماعی، سیاسی و تاریخی اوست. در عین حال با خودکاوی هم مرتبط است. خودکاوی اتفاق مهمی است و باید تذکری باشد به هنرمندان و به‌خصوص سفالگر که آن روح صمیمی را در کار خود ارائه دهند.»
او این صمیمیت را متجلی در اثر و ماده کار می‌داند و می‌افزاید: «تعداد زیادی از هنرمندان تحت‌نظر یک استاد فعالیت می‌کنند، و این طبیعی است؛ اما از اینکه استادی تکثیر شود مرا به لرزه درمی‌آورد. خودم سال‌ها تدریس کرده‌ام و هیچ وقت روش خودم را به دانشجو القا نکردم. من به دانشجو اجازه می‌دهم دریابد چه چیزی دوست دارد و هر وقت آن را یافت من به او طرز اجرایش را می‌گویم.»
آرمین که از مخالفان تبعیت از استاد است، معتقد است میراث یک هنرمند در ذهنیت هنرمند بعدی وجود دارد و استاد واقعی کسی است که اندیشیدن را آموزش می‌دهد نه اینکه اندیشه شخصی را انتقال دهد. او می‌گوید: «این تکثیر به هنر لطمه می‌زند. این افتخار نیست که صدها نفر همانند من کار کنند. اگر توانستیم چند هنرمند با استقلال فکری پرورش دهیم، کارمان درست است. به قول علی حاتمی هنر مزرعه بلال نیست که هر سال هزاران بلال دهد. هنر ایجاد ظرفیت بی‌نهایت و متفاوت است.»
این عضو شورای سیاستگذاری دوسالانه ملی سرامیک می‌گوید «دوسالانه اتفاق مهمی است و دوستان انجمن فکرهای نویی دارند و من هم آنان را تأیید می‌کنم؛ اما نمی‌توانم با قاطعیت بگویم دوسالانه می‌تواند تضمین کند تمامی سرامیست‌ها را به سوی هدف موردنظر بکشاند. با این حال، طرح این مسأله به‌خودی خود خوب است.»
آرمین با اشاره به 9 سال فاصله میان دوسالانه دهم و یازدهم، با تاکید بر اینکه مسأله سرامیک از دوسالانه هشتم وارد گفتمان این رویداد فرهنگی شده است افزود: «اگر کاتالوگ‌ها را ورق بزنیم و مقایسه‌ای کنیم، در می‌یابیم از آن دوره به بعد هنرمندان رشد کردند. بعد از ده سال با کمال تأسف، بسیاری از هنرمندان رانده شدند و در خلوت‌های خود خلیدند؛ ولی باز امیدوارم که شاید این خلوت‌گزینی و اعتکاف ثمرات خوبی در دوسالانه یازدهم داشته باشد.»
آرمین که دبیر نهمین دوسالانه ملی سرامیک ایران بوده است، می‌گوید «در دوسالانه نهم دو مشکل داشتم. یک افرادی که سنت‌گرا بودند و خود را صاحب تاریخ و هنر می‌دانستند و متعصب برخورد می‌کردند. دیگر افرادی بودند که به عنوان مدرنیست نوعی افسار گسیختگی را در سفال و سرامیک مطرح می‌کردند. من این دو گرایش را نمی‌پسندم. با ساختارشکنی موافقم؛ ولی باید ابتدا ساختار را بشناسیم که ساختار شکسته شود.»
آرمین برای تمرکززدایی چنین پیشنهاد می‌کند که «در دوسالانه هفتم برخی کارها را به شیراز و تبریز و مشهد به نمایش گذاشتند. من معتقدم باید چنین رویه‌ای ادامه یابد. یعنی هم شهرستان‌ها رشد کنند و هم مخاطبان بیشتری جذب شود.»
این سرامیست پیشکسوت در مورد حذف واژه سفال از عنوان دوسالانه با تأکید بر اینکه طرفدار سفال است و معتقد است سفال و سرامیک ضدیتی با یکدیگر ندارند، تصریح می‌کند «سفال بعد تاریخی بیشتری دارد. اگر کتاب‌های تاریخ هنر را مطالعه کنید، جایی درباره سرامیک فلان دوره تاریخی چیزی نوشته نشده است.»
آرمین با بیان آنکه امروزه مبحث سرامیک در غرب مطرح شده است، از رأی‌گیری برای نامگذاری و موفقیت واژه سرامیک در این رویه دموکراتیک می‌گوید. وی می‌افزاید «سفال و سرامیک به همه هنرها از جمله نقاشی و مجسمه‌سازی ربط دارد. اینکه کسی با دیدن اثر من آن را مجسمه می‌پندارد نه عیب از من است و نه مخاطب.»
یازدهمین دوسالانه ملی سرامیک ایران به دبیری هیربد همت‌آزاد آبان‌ماه سال جاری در فرهنگسرای نیاوران برگزار می‌شود.